1. Dnia 6 listopada 2012 r. gnieźnieński prokurator Bartłomiej Bernatowicz odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza policji, Tomasza Wolińskiego, którego oskarżał o pobicie po przewiezieniu na komisariat jeden z zatrzymanych anarchistów (relacja TUTAJ)

2. Dnia 17 października 2012 r. Magdalena Pietrus-Kępa z Prokuratury Rejonowej w Poznaniu postanowiła odmówić wszczęcia śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza policji, który użył gazu łzawiącego wobec protestujących.

3. W dniu 8 października 2012 r. Prokuratora Rejonowa w Lesznie wydała postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie uzasadnionego podejrzenia przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy w związku z interwencją podjętą przy ul. Podgórze i działania na szkodę dobra publicznego, poprzez wadliwe podjęcie działań, rodzaju będącej na wyposażeniu broni, adekwatności reakcji funkcjonariuszy i stosowania przemocy wobec osób zatrzymanych.

4.Dnia 14 listopada 2012 r. Wydział Kadr i Szkolenia Komendy Miejskiej Policji w Poznaniu odmówił wszczęcia postępowania dyscyplinarnego przeciwko asp. Jackowi Tatarkowi, który użył gazu łzawiącego.

W sprawie funkcjonariusza Tomasza Wolińskiego prokurator podaje, że "(...) Tomasz Woliński, który wskazał, że nie było stosowanej żadnej przemocy wobec zatrzymanego (...). Potwierdził on jedynie fakt ustawienia wyżej wymienionego twarzą do ściany". Pozostała treść uzasadnienia odnosi się jedynie do pobocznych w tym wypadku kwestii, takich jak ocena zgromadzenia na ul. Podgórze jako "agresywnego" (mimo braku jakichkolwiek zarzutów dla innych osób biorących w zgromadzeniu), czy faktu, że wnoszący oskarżenie anarchista nie podpisał protokołu zatrzymania i przesłuchania. Prokurator stwierdza też, że rany odniesione przez anarchistę i udokumentowane obdukcją lekarską mogły równie dobrze powstać podczas zdarzeń przed przewiezieniem go na komisariat. Mamy więc do czynienia z klasyczną sytuacją, w której mimo ewidentnych przesłanek do wszczęcia śledztwa prokuratura nie podejmuje go, dlatego że oskarżenia padają w kierunku funkcjonariusza policji.

Prokuratura zlekceważyła zeznania innej pobitej przez funkcjonariusza osoby. Nie wzięła też pod uwagę zachowanie policjanta przed samą interwencją (wyzwiska i agresywna postawa w stosunku do zgromadzonych osób), ani niuansów takich jak celowe zaciśnięcie kajdanek w taki sposób, żeby wżynały się w nadgarstki.

W sprawie funkcjonariusza Jacka Tatarka dowiadujemy się, że to poszkodowana "nawet jeśli była 'przypadkową' ofiarą użycia gazu, nie podporządkowała się funkcjonariuszom i naruszała porządek. Użycie gazu przez funkcjonariusza Policji miało na celu pokonanie czynnego i biernego oporu, oraz ochronę mienia. Działanie Policji było jasne i sprecyzowane". Wydział Kadr i Szkoleń przyznaje, że ustalono, że zgromadzone osoby „wywodzą się ze środowisk anarchistycznych” i „atakowały słownie” funkcjonariuszy, skandując m.in.: „ZOMO” oraz „Nie bijcie nas, nie łamcie nóg, strzelajcie do nas”. Mimo iż w skardze poszkodowana podkreślała, że policjanci ani nie wezwali do rozejścia się, ani nie ostrzegli przed użyciem gazu łzawiącego. Prawomocna jest tylko wersja wydarzeń przedstawiona przez funkcjonariuszy, którzy oczywiście twierdzą coś przeciwnego. Czytamy, że Jacek Tatarek stosował się zasadą minimalizacji skutków i wybrał najmniej dotkliwy środek (oczywiście – mógł przecież użyć karabinu maszynowego).

Prokurator Magdalena Kęsy-Pietrus odmawia wszczęcia śledztwa w sprawie przekroczenia przez funkcjonariusza uprawnień m.in. w oparciu o to, że: "Z materiałów policyjnych wynika, iż [DANE OSOBOWE] nie złożył zawiadomienia i skargi, a sama pokrzywdzona, choć jak podaje o pobiciu [DANE OSOBOWE], to jednak nie była tego bezpośrednim świadkiem, a w kontekście tego, iż [DANE OSOBOWE], któremu w odrębnej sprawie przedstawiono zarzuty z art. 226§1 kk, zawiadomienia nie złożył, są to jedynie plotki i pogłoski". Prokurator wydaje odmowę w oparciu o fałszywe dane przekazane przez policję (niezłożenie skargi). W uzasadnieniu powtarzają się tezy o "agresywnym" zgromadzeniu, „naruszaniu prawa” przez zgromadzonych przed budynkiem i "nielegalnym" zasiedleniu kamienicy przy ul. Podgórze – żadne zarzuty nie są poparte przez jakiekolwiek wyroki sądowe czy materiał dowodowy. Pokrzywdzona natomiast „jawi się jako osoba niewiarygodna” jako że „funkcjonariusze Policji po prostu zapewniali właścicielom nieruchomości do niej dostęp i wykonywanie swoich praw w obliczu tego, że nieruchomość została zajęta przez grupy anarchistyczne”.

W tym samym czasie, gdy policja i prokuratura odrzuca skargi protestujących, sama prowadzi sprawy przeciwko osobom zgromadzonym na ul. Podgórze. Pobitemu na komisariacie anarchiście policja postawiła zarzut znieważenia policjanta, tj. przestępstwa z art. 226 §1 kodeksu karnego. Dwoje właścicieli opuszczonej i zaniedbanej od lat kamienicy, Stanisław Musiał oraz Chrzanowska złożyli zawiadomienie o przestępstwie naruszenia miru domowego – sprawę prowadzi Wydział Dochodzeniowo-Śledczy Komendy Miejskiej Policji w Poznaniu.

Czytaj też: Policja i samorozgrzeszające się państwo